Geçen Eylül ayında filminin çekimlerini büyük bir heyecanla ama büyük bir yorgunlukla bitirdikten sonra, Pedro Almodovar Sonsuza dek aşklarının başrolde yer aldığı « « adlı filmin kurgusunun son aşamalarında.Los abrazos rotos»
Penelope Cruz daha önce yönetmen José Luis Gómez ile çalışmamış tek aktörün arzu nesnesi olduğu ortaya çıkıyor. Bizi kendinden geçiren o “almodovvari” rolleri yorumlamayı bırakmadan. Penelope, röportaj sırasında "iki yüzlü ve iki hayat yaşayan" olmasına rağmen, kırsal kökenli, hevesli bir aktrisi bünyesinde barındırdığından beri.
Almodovar'ın deyimiyle film, biri şimdiki diğeri 90'lı yıllardaki iki çağ arasında geçen bir "çılgın aşk" hikayesini anlatıyor. Anlaşıldığı kadarıyla, yönetmenin zaten eski tanıdıkları olan dört harika aktörde somutlaşan iki aşk hikayesini çerçeveleyen estetiğinde siyah polis tonlarıyla bir drama olurdu: yukarıda bahsedilen Penelope Cruz, pek kullanılmaz Jose Luis Gomez, Luis Homar y Beyaz Portillo.
Kabul ediyorum, bu filmden Almodovar'ı bekliyorum «Todo sobre mi madre", ziyade "Kötü Eğitim" veya bir "Dönüş" Bu küçük şey beni büyüledi, yine de bundan zevk almama rağmen. Her filminde aklımı aşan bir estetik kavram bulduğumu inkar etmiyorum. Ama dramaturji söz konusu olduğunda, beni birkaç kez isteksiz bıraktı. Almodovar gibi yönetmenlerin ilk filmlerini daha çok seviyorum, çünkü onun filmlerinden hiçbirinin bence ve duygusal hafızamda, «Beni bağla".
Almodovar'ın bir düşünür olarak sahip olduğu inanılmaz yetenek, inkar etmediğim ve asla inkar etmeyeceğim. Ve her nasılsa, bu çok mümkün ve hatta gerekli bir açıklama olduğu için, sanırım hepsini kendi bloguna yazdığı bir cümleyle özetlemek mümkün: «Kurgu, gerçeği anlatmak ve en gerçek duyguları kışkırtmak için en iyi araçlardan biridir.»
Bu söz hakkındaki düşüncelerinizi gerçekten bilmek isterim...