Arjantin sinemasının yaklaştığı ve belirli film yapımcılarının adlarından sonra yeni bir sinematografik üretim hattını pekiştirdiği 90'lı yıllara doğruydu. bir mahalle, bir aile. Bugün bile herkesin ağzında, en ünlü Arjantinli yönetmenlerin ve yenilerinin elinde kalan bir dalgaydı. Aranan Yeni Arjantin SinemasıÖyleydi Raul Perroneyanında Martin Rejtman, en iyi Hollywood tarzında büyük gişe rekorları kıranlardan uzak hikayelerin sadeliğine bakışını ilk yönlendirenlerden biri.
Öyle ki, bu son dönemde pek aktif kalamadıktan sonra, BAFICI'nın bu yeni baskısında, son zamanlarda yapılmış üç filmi sunmak için maça ve çiçeklerle yeniden ortaya çıktı. Ve bugün beni ilgilendiren, «Bonus parça«. Özel bir isim, ancak söz konusu filmin üzerine boyanmış. Niye ya? Gençler, sigaralar, kaykaylar, hikaye olmayan hikayeler ve aşk olmayan aşklar.
Bir grup patenci çocuklar Bütün gün ve bütün geceyi kaykaylarına binerek, numaralar yaparak, kırılmalardan pişmanlık duyarak, gülerek ve sigara içerek geçirirler. Karakterlere uygun olandan daha fazla hiçbir şey ifade etmeyen konuşmalar. Okulda bir bölüm olmak, eski öğretmenleri hatırlamak, geç kalacağı konusunda uyarmayı unuttuğu için sözde bir arkadaşına gücenmek ve belki de duygusaldan çok hormonal olan bir aşk ipucu gibi.
Film hiçbir şey sayılmaz, her şey önemli olsa da. Filmi ileriye taşıyan bir olay örgüsü, karakterler ya da durum olduğu klasik bir yapı üzerine kurulu değil, daha çok hiçbir şey anlatmıyor, bir gerçeği, bir yaşama biçimini ya da hayatla yüzleşmeyi gösteriyor. , ergenlik gibi belirli bir yaşta. Oğlanların her birinin içinde uçsuz bucaksız bir dünya demleniyor, ancak bu, rol ile samimi iletişim arasında gidip gelen, ilişki kurma biçimlerinde zaman zaman saptırılıyor.
Yeni Arjantin Sinemasının bugün hangi yolları izlediğini keşfetmek için izlemeye değer bir film, ki bugün devrimin kendisinden çok devrimin karşı-devrimi.
Ve burada, çekimler sırasında elde edilen malzemelerle Perrone tarafından yapılan fotoğrafların bir derlemesi.