Dün « filminin ikinci gösterimi yapıldı.Irak Kısa Filmleri«, Her yarıda üzerinde çalışılan belirli bir temaya göre iki bölüme ayrılmış 90 dakikalık bir film. Film, Arjantinli bir yönetmen tarafından yapılmıştır. Mauro andrizzi. Yönetmenin filmini sunarken söylediği gibi, geçen yıl çeşitli Avrupa ve Latin festivallerini ziyaret ettiği için ülkesinin Bağımsız Film Festivali'ndeki yolculuğunu sonlandıran bir film.
Andrizzi tarafından dört ay boyunca bulunan ve derlenen belgesel görüntülerle yapılan ilk film olduğu için dünya çapında pek çok şey göze çarpıyordu. İnternet sitelerinden alınan ve Irak'taki savaşın her iki tarafının orijinalleri. Bu filmi oluşturan görüntüleri yakalayanlar, elbette, elde edilen sekanslara bir anlam ve net bir bakış açısı kazandırmak için yönetmen tarafından rötuşlanmış, hem Amerikalı hem de Iraklı aynı askerlerdi. film boyunca gözlemlenen görüntülerin her birini erdemli bir şekilde konumlandıran ve bağlamsallaştıran.
Filmin sürdüğü bir buçuk saat boyunca görülebilen, bir savaşın ne olabileceğine veya olabileceğine dair yeniden yaratılmış sahneler değil, acımasız zulümdür. Daha ziyade, kendi kahramanları tarafından yakalanan ve bize beklenmedik patlamaların, şiddetli ölümlerin ve savaşı görmenin iki çok düşmanca yolunun, bugün bile Ortadoğu'da deneyimlenebilecek şeylerin tarihsel bir yolculuğuna çıkmamızı sağlayan fragmanları gösteren görüntülerdir. daha küçük ölçekte de olsa.
Andrizzi film hakkında konuştu ve yakın zamana kadar Irak'ta yaşanan savaş ortamında gözlemlediği adaletsizliklere karşı sesini yükseltme ihtiyacı olarak çalışmalarını gündeme getirdi. Ayrıca Amerikan ve Irak imajları arasında bulabildiği büyük farklılıkları da vurguladı. Ve saniyeler içinde, askerlerin saldırılarını ve savunmalarını çok iyi hesapladıkları için saklandıkları ve bekledikleri için inanılmaz bir gerilim yönetimi var. Sabırla ve Allah'a karşı çok derin bir sevgiyle baş ederler (sürekli tekrarlar «Allah büyüktür«). Yönetmenin paylaşmadığını söylediği radikalizminde Iraklı askerler topraklarını ve haklarını korumak için hayatlarını veriyorlar ve Andrizzi'yi oradan en çok motive eden şey de bu. Öte yandan, Amerikan askerleri, görüntülerinde, saldırı modlarında savunma modlarından daha fazla sürekli bir doğaçlama gösteriyor. Bir bombanın, merminin, her türlü sürpriz saldırının nereden geleceğini asla bilemezler. Aynı zamanda başarılarında daha fazla alay ediyorlar. Ve filmin ilk bölümünde bir «video klip»Amerikan askerleri tarafından yerleşim yerlerinden birinde, birinin kamera eşliğinde sitenin farklı alanlarından geçtiği ve arka planda çalan müzik eşliğinde gerçekleştirildi. Ve bunun ötesinde tuhaf olan, onun gerçeklikle ve dinle olan ilişkisidir. Iraklı askerlerin sürekli söylediğinin ve minnettar olduklarının aksine, ABD askerleri onları o ülkeden canlı, o savaştan çıkarması için Tanrı'ya dua ediyor. Sürekli var olan iniltileri daha çok bir yardım çağrısı gibidir, sanki bir savaşın kahramanları gibi hissederler. gerçek Hollywood korku filmi.
Ama yönetmenin filminden bahsederken en çok vurgulamak istediği şey, görüntülerde pek mevcut olmasa da filmde en çok anlam ifade eden şeyin saha dışı, seyircinin bilincinde sürekli mevcut olmasıydı. bir toplum var, bir insan var, bir o kanlı savaşın etrafındaki masumlar ateşkes olmadan, barış olmadan gelişen. Ve bu yüzden her bölümün başında, siyah zemin üzerine beyaz harflerle gerçekler, materyaller ve sürekli olarak sürdürülen bir savaşın kurbanlarından başka bir şey olmayan masumlar hakkında bir açıklama sunuyor. temelsiz. herhangi.
Aslında bazı görüntülerin yavaşlığının neden olabileceği can sıkıntısına rağmen görülmeye değer bir çalışma. Ve muhtemelen yeni teknolojilerin sağladığı şeylerden yararlanan bir dizi yeni türü açan da bu filmdir.