Arada 8 dakikalık bir arayla, film iki buçuk saat (az ya da çok) sürdüğü için filmi büyük bir memnuniyetle izledim «Watchmen«. ABD'de büyük yankı uyandıran bir çizgi romanın uyarlaması (bugün ortalıkta dolaşan).
Görüntüde tam bir gerçekçilik kavramı altında büyütülen film, yalnızca "kahramanlar" ve kötü adamlar söz konusu olduğunda maaş bordrosunu bozar. Kahramanların tarihindeki belirli bir anı anlatırken, zamansal faktörü ve sosyal olanı, özün asla alay etmediğini keşfedene kadar bir kullanılmamanın, boşa harcanan zamanın, varlığın "yaşlanmasının" belirleyicileri olarak alır.
Derin meseleleri gündeme getirmek, insan olarak ve esas olarak olmak, zaman zaman en bariz önermeler altında ve diğer zamanlarda daha basit olarak sunulmaktadır. Bugün izlenebilen birkaç film gibi, gülünçlüğü tanımlayan hamlık ile yüksek insan bağlılığı konularına değiniyor. Kanın rengi, filmi diğerlerinden ayıran muhteşem şiirin parçası olan sakatlıkların yanı sıra hafızaya kaydedilir.
Gördüklerimin yanı sıra görsel olarak ulaşmasa da kavram olarak yüce olana yakın olduğunu yüksek sesle ve ima ettiği yükseklikte söyleyebilmek beni mutlu etti. Ve bu tür süper yapımlarda genellikle olduğu gibi, her zaman geriye bir şeyler kalır. Ama aşırılıkları, aşırılıkları affedebilirim. Önerilebilir? Elbette sevgili okurlar.