Psikolojik gerilim havası ve bazı bilimkurgu imaları taşıyan bu film, senaryonun sürekli tutarsızlıkları ve en azından merak uyandıran bir filmle sonuçlanabilecek bir argümanı kullanma konusundaki isteksizliği nedeniyle oldukça zayıf bir melodram olmaya devam ediyor.
Bu film, kendi yapısının işleyişini esas alan, çok üslubunda bir filmdir. Zaman içinde yakalandı, Kelebek Etkisi ya da hatta Aç gözlerini. Yukarıda bahsedilenlerde olduğu gibi, izleyici, zaman ve gerçekliğin yapısının bölündüğü ve/veya bunun sonucunda ortaya çıkan askıya alma etkisi ve gerçekte ne olduğunu bilme arzusu ile zamansal terimlerle ayrıldığı bir dizi olay aracılığıyla kahramana eşlik eder. Buradaki sorun şu ki, izleyici filmin mekanizmasının farkında olduğu ve karakterin ne olduğunu anlamadığını anladığı anda, ikisi arasında, sayılana olan ilgiyi kaçınılmaz olarak azaltan bir ayrım var. Ek olarak, yönetmen Mennan Yapo için garip bir şeyler olduğunu gösteren referansları (telesekreterde hatırlanmayan bir mesaj, kaybolan bir yara izi, görünen bir kağıt) göstermenin çok daha önemli olduğu hissini veriyor. çöp tenekesine atın) ve daha sonra ana problemden kaynaklanan çatışmaların her birini mantıklı ve güçlü bir şekilde çözmek için onları örtün.
Dürüst olmak gerekirse, onu bir komedi gibi görmeye karar verdiğim andan itibaren çok daha eğlenceli buldum çünkü gerilim yaratmak için kullanılan kaynaklar (tekrar, yanlış anlamalar, beklenti) komedinin tipik bir örneği. Sandra Bullock'un bir gün kocasının hayatta olduğunu, diğerinin öldüğünü, diğerinin yaşadığını görerek uyanması çok komik... Ne olduğunu anlamadan diğerleri ona deliymiş gibi bakıyor. Kim bilir? belki sonunda Önsezi sinema tarihinin en incelikli kamufle edilmiş gerilim komedisi olduğu ortaya çıkıyor.