W poprzednich artykułach wspomniałem już o nowym projekcie garciadiego, żona Ripsteina i scenarzysta (bezbłędny) wszystkich jego poprzednich filmów. Ten ostatni jest scenariuszem, który nie znajduje budżetu, określając, w stosunku do innych mniejszych rozmiarów i niezbyt wysokiego lotu poetyckiego, bardzo mało pieniędzy.
Teraz, w temacie tej wiadomości, chciałbym skomentować film, który widziałem wczoraj wieczorem, w reżyserii Arturo Ripsteinna podstawie powieści José Donoso oraz prostotą i głęboką głębią emocjonalną, które charakteryzują całą jego filmografię. Film, o którym mowa, to «Miejsce bez granic«. I opowiada historię Pancho i La Manueli. Film pochodzi z 1977 roku, a jego bohaterami jest Manuela, homoseksualista transwestyta, którego najlepszym zajęciem jest taniec flamenco. Mieszka ze swoją córką (długa, długa historia), którą nazywają Japończykiem, w „domu młodych dam”. Razem z tymi dwoma postaciami żyją różne kobiety, które oferują się za kilka pesos gościom miasta. Manuela ma w przeszłości historię oszustw, smutków, bólów i radości, a także dziwnych możliwości, jakie daje przeznaczenie. I nie tylko ona ma historię. W mieście burmistrz planuje wykupić wszystkie możliwe nieruchomości, aby opróżnić miasto z mieszkańców, a tym samym pozbyć się ciężaru czasu. Ale jego dawna protegowana Pancho, która zdradziła go w ślepej, choć zwodniczej pewności siebie, wraca do miasta, jak kilka razy wcześniej, aby zrewolucjonizować moralność i zakończyć składanie obietnic.
Zakończenie, które rozdziera, choć zadowala w spokoju, który od początku jest niezbędny. Dopiero na końcu bohaterom udaje się odpocząć. A także jako widz.
O tym niesamowitym meksykańskim reżyserze, wraz z jego nienaganną scenarzystką, wspominałem już, odnosząc się do najlepszych jego filmów: «Głęboki Karmazyn«. Cóż, to, że jest jednym z pierwszych reżyserów w jego długiej karierze, ma odpowiednie elementy początku, który w najbliższej przyszłości będzie ogromny. Polecane, gorąco polecane, dla ducha, rozumu, bólu i własnej rozkoszy duszy.