Filmowy thriller jest jeden z najpopularniejszych gatunków wśród gustów publiczności. Swoją formę przybrał z literatury, choć z czasem udało mu się stworzyć własny kod, swój szczególny sposób opowiadania historii.
Właściciel własnej kategoryzacji (nadprzyrodzony, policyjny, psychologiczny thriller), założeniem we wszystkich przypadkach jest trzymanie widza na siedzeniu. Do końca tajemnicy nie da się rozwikłać.
Alfred Hitchcock jest prawdopodobnie najwyższym przedstawicielem najlepsze thrillery. Jednak w całej historii Siódmej Sztuki jest kilku reżyserów, którzy z powodzeniem wykorzystali ten gatunek.
Najlepsze thrillery, których nie można przegapić
Psychoza. Alfred Hitchcock, 1960
niewątpliwie, arcydzieło gatunku. Również ten, który go definiuje. Bardzo niewiele późniejszych filmów nie zawiera elementów klasycznego „Master of Suspense”.
Nakręcono ją z dużą dozą kontrowersji, w czasach, gdy kino hollywoodzkie było więzione przez surową cenzurę. Ale brytyjski filmowiec „uszedł na sucho” i nakręcił historia niepoprawna politycznie z dowolnego punktu widzenia. Przede wszystkim przez konserwatywne standardy, które rządziły w branży filmowej.
Wyróżnienie specjalne za muzykę skomponowaną przez Bernarda Herrmanna. Muzyka towarzysząca całemu filmowi służy nie tylko podkreśleniu tajemnicy, ale jest tak samo lekceważąca jak reszta filmu.
Siedem. Davida Finchera, 1995
El drugi film Amerykanina Davida Finchera, zrewitalizowany w połowie lat 90. gatunek, który, z nielicznymi wyjątkami, pod koniec XX wieku był nieco w stagnacji.
To dwaj policjanci na przeciwnych pozycjach. Jeden chce rozpocząć długą karierę detektywa, drugi zamierza przejść na emeryturę. Muszą zmierzyć się z seryjnym mordercą, który doprowadzi ich (dosłownie) do granic możliwości.
Oprócz płynnego scenariusza napisanego przez Andrew Kevina Walkera oraz nienagannej kinematografii i reżyserii, wyróżnia się twórczością swoich bohaterów.
łatwość. Alejandro Amenabar, 1995
Gdy Fincher odświeżył hollywoodzki suspens, W kinematografii hiszpańskiej pojawił się młody Alejandro Amenábar. Jego debiut filmowy był równie przełomowy, co wybitny, stając się w krótkim czasie punktem odniesienia do naśladowania, nawet w samym przemyśle amerykańskim.
Rekin. Stevena Spielberga, 1975
Drugi film fabularny Spielberga dla kina reprezentuje, w filmach o potworach, ten sam kamień milowy, który Hitchcock oznaczył Psychoza w thrillerze psychologicznym.
Jedna z wielu zalet Rekin, czy to trzyma widzów w napięciu przez prawie połowę seansu. I to jeszcze bez pokazywania paszczy „morderczej maszyny”.
Aby podkreślić muzykę skomponowaną przez niestrudzonego Johna Williamsa.
Czterdzieści lat po premierze ten film jest odpowiedzialny za ciekawy fakt. Prawie nikt nie jest w stanie pływać na plaży bez strach w pewnym momencie skończyć jako ofiara ataku rekina.
durkke. Krzysztof Nolan, 2017
Niedawno wydany w kinach, dla wielu reprezentuje arcydzieło słynnego londyńskiego reżysera. Film trzymający w napięciu, ukryty w opowieści wojennej.
Na podstawie słynnego Operacja Dynamo, za pomocą którego Wielkiej Brytanii udało się ewakuować 300.000 tys. żołnierzy z francuskich wybrzeży pod kontrolą nazistów.
Nolan oferuje perspektywę z trzech różnych punktów widzenia (z powietrza, lądu i morza)) operacji.
Nieskazitelny na poziomie wizualnym, wyróżnia się również wspaniałą pracą swojej „armii” bohaterów, a także dzieło muzyczne Hansa Zimmer.
Milczenie owiec. Jonathana Damme’a, 1991
La Praca na szczycie w ramach filmografii zmarłego niedawno reżysera Nowojorczyk. Choć nie był to debiut filmowy Hanibala Lectera, (Hunter Michaela Manna w 1986 roku, był to jego pierwszy film), jeśli jest odpowiedzialny za pozostawanie wytatuowanym w psychice publiczności.
Intrygująca historia od początku do końca. Widz jest zdumiony ucieczką przerażającego lekarza, Hanibala „Kanibala”.
Jego osiągnięcia obejmują wygraną Oscar w 5 głównych kategoriach: Film, reżyser, aktor (Anthony Hopkins), aktorka (Jodie Foster) i scenariusz.
Szósty zmysł. M. Noc Shyamalan, 1998
Nadprzyrodzone napięcie. Dziecko, które musi poradzić sobie z konkretną umiejętnością (Haley Joel Osment) otrzymuje pomoc od psychologa (Bruce Willis), który jednocześnie próbuje dowiedzieć się, dlaczego stracił kontrolę nad swoim życiem.
Odnosząc sukces kasowy, wyeksponował styl reżysera, by stworzyć napięcie oparte na długie sekwencje, prawie bez dialogów i małych ruchów bohaterów.
"Czasami widzę martwego„Stał się jednym z najsłynniejszych fraz w historii kina.
Blask. Stanleya Kubricka, 1980
Jeśli filmografia tego nowojorskiego reżysera jest oceniana chronologicznie, łatwo wpaść w pokusę nazwania prawie wszystkich filmów, które pojawiają się na liście, „arcydziełem”. Z Blask nie ma wyjątków.
Ten film jest na podstawie tytułowej powieści Stephena Kinga (jeden z autorów literackich, który wniósł do kina najwięcej argumentów). Jednak pomimo sukcesu filmu King oskarżył to, co Kubrick zrobił ze swoją pracą.
Był to jeden z pierwszych filmów, w których wykorzystano Stediecam do kręcenia ruchomych scen.. Prawie czterdzieści lat później nadal stanowi punkt odniesienia dla nauczycieli filmu, gdy mówią o możliwościach wykorzystania tego zasobu technicznego.
Zwykli podejrzani. Brian Singer, 1995
Film, który napełnił prestiżem reżysera, zanim poświęcił się odkrywaniu świata bohaterów komiksów z x Men i nieudanej Superman powraca.
Piosenkarka wyreżyserowana całkiem poprawnie film, który wyróżnia się dopracowanym scenariuszem. Widz zmuszony jest czekać do końca, by rozwikłać całą tajemnicę.
Infiltracja. Martina Scorsese, 2006 r.
Jeden z najbardziej prymitywnych filmów kryminalnych w historii kina. Scorsese, regularnie w filmach gangsterskich, nosi przemoc wizualna (bez wyraźnego określenia przez większą część filmu) na poziomach, które powodują, że widz nieustannie wierci się na swoim miejscu.
Oprócz imponującej inscenizacji, film pozostaje oparty na potężnej pracy aktorskiej swoich bohaterów.
Źródła zdjęć: IFC.com / Awaria / Upsocl