Film z John Patrick Shanley, z Meryl Streep i Philipem Seymourem Hoffmanem jako bohaterów olśniło mnie. Naprawdę wiele oczekiwałem od aktorów, choć niewiele jak na argument, że kiedy przedstawiono streszczenie, osoby odpowiedzialne za promocję filmu nie posunęły się zbyt daleko. Dramat, który jest czymś więcej niż sugerują plakaty i streszczenia, i który ogarnia nas rzeczywistością, która jest już dziś dość odległa, ale to nie znaczy, że przestaje być realna w wielu środowiskach społeczeństwa północnoamerykańskiego, od tego, co dzisiaj są wynikiem tego, czym były.
Film nieustannie obraca się wokół wątpliwości, jak ujawnia tytuł. Ale nie chodzi o wątpliwości, czy zrobił to, co podejrzewa, ale o to, że niepewność dociera do jeszcze większych i szerzej zakrojonych miejsc. I to jest to, że wątpienie dotyczy tego, co wydaje się być prawdą, tego, co powinno być prawdą, zaufania lub nie, wiary, wątpienia w wiarę lub nie, wątpienia w to, co zostało powiedziane, a co pozostaje. Otoczenie filmu otacza wielka chmura niepewności i więzi każdego z bohaterów wiecznym „może”, co nieuchronnie kończy się złamaniem kogoś.
Nienaganna fotografia, która z wielką wirtuozerią i domniemaną prawdziwością ukazuje (a nie możemy powiedzieć, że tak było) skomplikowany czas jeszcze bardziej skomplikowanego społeczeństwa. Nienaganna reżyseria, od reżysera, którego nazwiska nie znałem, a który teraz odkrywa poprzednie filmy, które niewiele inspirują, takie jak «Żywy "," Kongo "," Walc tulipanów", pośród innych. «Wątpić„Została zaadaptowana przez niego z dzieła napisanego przez Shanleya pod tym samym tytułem.
A co powiedzieć o aktorach, których nie znamy. Niewiarygodne oba, obdarzone talentem, który pozwala im oscylować między rolami takimi jak ta, a innymi rolami, takimi jak „Devil wear's Prada” w przypadku Meryl Streep lub „Capote” w przypadku Hoffmana. Muszę powiedzieć, że są to dwaj wirtuozi, których nienaganna praca jak zawsze daje filmowi to, czego nie mogli dać mu różni aktorzy.
Tym, którzy nie widzieli filmu, naprawdę polecam.