Ο Ταραντίνο έχει δείξει ανά πάσα στιγμή ότι έχει πραγματοποιήσει έργα σύμφωνα με τις προτιμήσεις του, ποτέ δεν φαίνεται να καθοδηγήθηκε από τις μόδες του Χόλιγουντ ή από αυτό που απαιτεί η αγορά.
Γεννημένος στο Νόξβιλ του Τενεσί στις 27 Μαρτίου 1963, ο Κουέντιν Τζερόμ Ταραντίνο μετακόμισε στο South Bay στο Νότιο Λος Άντζελες όταν ήταν δύο ετών, όπου μεγάλωσε περιτριγυρισμένος από μια πολιτιστική ποικιλομορφία που του επέτρεψε να απολαύσει πολλά είδη κινηματογράφου, όπως π. ως εκείνη των πολεμικών τεχνών που έχει ήδη ξεφύγει από τη μόδα στην εποχή της.
Στα 17 του σταμάτησε να σπουδάζει και άρχισε να διδάσκει μαθήματα υποκριτικής, ενώ έκανε σποραδικές δουλειές.
Το 1985, μαζί με τους Roger Avary και Jerry Martínez, μετέτρεψε τα Video Archives στην παραλία του Μανχάταν σε σχολή κινηματογράφου, όπου άρχισε να γράφει σεκάνς για να προσφέρει πρακτικά μαθήματα υποκριτικής με δικό του υλικό.
Μεταξύ 1985 και 1992 έγραψε τέσσερα σενάρια από τα οποία τα δύο έγιναν ταινία, τα άλλα δύο πουλήθηκαν αργότερα.
Η κασέτα του «Τα γενέθλια του καλύτερου μου φίλου» είχε αρχική διάρκεια 69 λεπτά από τα οποία σώζονται μόνο 35, αφού στο σημείο που φυλασσόταν υπήρχε φωτιά. Η ταινία αποτέλεσε τη βάση για την ταινία του Tony Scott «Point Blank Love» σε σενάριο του Tarantino.
Η πρώτη ταινία του Ταραντίνο το 1992 προοριζόταν να γυριστεί στα 16 mm και με τους φίλους του στο Video Archives ως ηθοποιούς, αλλά ο παραγωγός Lawrence Bender έστειλε το σενάριο στον Harvey Keitel, ο οποίος υπέγραψε και προσέλκυσε άλλους ηθοποιούς στο έργο "Reservoir dogs". Έτσι ο σκηνοθέτης πήρε ένα καλό καστ και έναν προϋπολογισμό 1,2 εκατομμυρίων δολαρίων για να μπορέσει να κάνει την ταινία στα 35 χιλιοστά. Η ταινία έκανε εισπράξεις λίγο πάνω από 2,8 εκατομμύρια, κάτι που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ο Ταραντίνο έλαβε για αυτήν την ταινία τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αβινιόν και τα Βραβεία Κύκλου Κριτικών του Λονδίνου, το Χρυσό Άλογο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Στοκχόλμης, το Διεθνές Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ του Τορόντο και τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου στο το Φεστιβάλ Sitges. Οι κριτικοί και το κοινό πήραν την ομόφωνη απόφαση να επαινέσουν το ντεμπούτο του σκηνοθέτη, το οποίο από την πρώτη του ταινία σημάδεψε το δικό του στυλ.
Αφού απέδειξε την αξία του με το «Reservoir Dogs», ο Ταραντίνο βρήκε πολύ πιο εύκολο να πουλήσει τα δύο σενάρια που είχε γράψει προηγουμένως. Η μία κατέληξε να γυρίσει ο Τόνι Σκοτ το 1992, η άλλη από τον Όλιβερ Στόουν ένα χρόνο αργότερα, οι ταινίες ονομάζονταν «Point Blank Love» και «Born Killers» αντίστοιχα. Και οι δύο θεωρήθηκαν καλά από το κοινό και τους κριτικούς, αν και ο Ταραντίνο δεν συμφωνούσε με τις αλλαγές που έκανε ο Στόουν στο σενάριό του και ζήτησε να μην εμφανίζεται το όνομά του στους τίτλους.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Reservoir dogs», ο Ταραντίνο παίρνει μπάτζετ 8 εκατομμυρίων δολαρίων από την εταιρεία παραγωγής Miramax για τα γυρίσματα της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, «Pulp fiction».
Για το «Pulp fiction» ο σκηνοθέτης είχε για άλλη μια φορά τον Χάρβεϊ Κάιτελ, τον ηθοποιό που πόνταρε πάνω του πριν από δύο χρόνια, αλλά αυτή τη φορά σε δεύτερο ρόλο. Για τους βασικούς ρόλους επέλεξε τον Samuel L. Jackson και ανέστησε έναν John Travolta που όλοι είχαν ξεχάσει. Για τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας επέλεξε μια ελάχιστα γνωστή τότε Uma Thurman για να την εκτοξεύσει στα αστέρια. Ο Bruce Willis Christopher Walken ή η Rosanna Arquette ήταν μερικές από τις φιγούρες που συμπλήρωσαν το καστ.
Η ταινία ήταν ένας απόλυτος θρίαμβος, κερδίζοντας επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο, ένα βραβείο που μοιράστηκε ο ίδιος ο Κουέντιν Ταραντίνο με τον συν-σεναριογράφο του Ρότζερ Άβαρυ. Στις Χρυσές Σφαίρες έλαβαν το ίδιο βραβείο έξι υποψηφιοτήτων και στο Bafta Καλύτερου Σεναρίου και επίσης Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Samuel L. Jackson. Η ταινία έλαβε επίσης τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και την Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία και Καλύτερο Σενάριο από την Εθνική Εταιρεία Κριτικών Κινηματογράφου. Μετά το "Pulp fiction" ήταν γεγονός ότι ο Κουέντιν Ταραντίνο είχε γίνει ένας από τους σκηνοθέτες μόδας, αυτή η ταινία γρήγορα θεωρήθηκε καλτ ταινία λόγω της πολυπλοκότητάς της στο σενάριο, το οποίο ήταν δομημένο με τρόπο κεφαλαίου, χωρίς χρονολογική σειρά.
Ο σκηνοθέτης χρειάστηκε τρία χρόνια για να γυρίσει την επόμενη ταινία του, αλλά στο μεταξύ συμμετείχε σε ένα κεφάλαιο της ταινίας "Τέσσερα δωμάτια" το 1995. Αυτή η ταινία αποτελείται από τέσσερα επεισόδια, στα οποία το καθένα διαδραματίζεται σε διαφορετική αίθουσα ενός The ίδιο ξενοδοχείο, με συνδετικό κρίκο του καμπαναριού του τόπου, Tim Roth. Τα άλλα τρία κεφάλαια γυρίστηκαν από τους Allison Anders, Alexandre Rockwell και Robert Rodríguez. Για την ιστορία του, η τελευταία της ταινίας με τίτλο «The Hollywood Man», είχε πάλι ως δευτερεύοντα τον Bruce Willis και αυτή τη φορά ο ίδιος έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία, παρόλο που ήταν ενδιαφέρουσα, συγκεντρώθηκε αρκετά για να καλύψει τα τέσσερα εκατομμύρια που εκταμιεύτηκαν για την υλοποίησή της, έτσι οικονομικά μπορεί να ειπωθεί ότι ήταν αρκετά απογοητευτική.
Το 1997, ο Ταραντίνο έφερε στην μεγάλη οθόνη την τρίτη του ταινία, «Τζάκι Μπράουν». Μετά από τρία χρόνια μακροχρόνιας αναμονής, οι πιο ένθερμοι θαυμαστές της την επικρίνουν αυστηρά, αφού απέχει πολύ από το στυλ των δύο προηγούμενων. Οι κριτικοί από την πλευρά τους συνεχίζουν να κάνουν θαύματα για τον σκηνοθέτη μετά την προβολή αυτής της νέας ταινίας. Βασισμένη στο μυθιστόρημα "Rum Punch" του Elmore Leonard, αυτή η ταινία ταιριάζει στο Blaxplotation που ήταν τόσο της μόδας στις αρχές της δεκαετίας του 70. Οι Samuel L. Jackson, Robert De Niro και Robert Forster επιλέχθηκαν να συνοδεύσουν ως πρωταγωνιστές της ταινίας την Pam Grier , αληθινό σύμβολο του είδους.
Περισσότερες πληροφορίες | Masters Film: Quentin Tarantino (Αρχές και δεκαετία του '90)
Πηγή | wikipedia
Φωτογραφίες | sorryunkimaligno.blogspot.com.es elspoiler.blogspot.com.es coldblood.com