Τόσο λυπηρό, τόσο δροσερό, τόσο απλό. ΠΡΟΣ ΤΟ Enrique Θα μπορούσε να τον βρει κανείς κάθε βράδυ να περπατά σε έναν δρόμο της Μαδρίτης: Όχι πολύ ομιλητικός, με μια ζοφερή εμφάνιση και ιδιοκτήτης ενός μελαγχολικού θλιμμένου χαμόγελου, ηγήθηκε μιας ομάδας που ήταν πάντα παρών: Τα μυστικά.
Απόσταζε μελαγχολία, ήττα και θλίψη σε κάθε τραγούδι που μας έστελνε. Δεν έψαχνε για gadget που θα έκαναν τις ιστορίες της καρδιάς του πιο ελκυστικές: Ήταν άμεσο και διαφανέςΛοιπόν, έτσι καταλάβαινε τη μουσική.
Εμφανίστηκε νεκρός α 17 Νοέμβριο 1999: Τον είχαν πάρει τα ναρκωτικά.
Και παρόλο που ένα από τα τραγούδια του λέει επί λέξει: "Δεν θέλω αν εξαφανιστώ, να μην θυμάται κανείς ποιος ήμουν«Είμαι σίγουρος ότι από όπου κι αν βρίσκεστε θα καταλαβαίνετε ότι στην τελευταία περίπτωση δεν μπορούμε να σας δώσουμε σημασία.
Μέσω | Τίποτα καλό