Με ενδιάμεσο διάστημα 8 λεπτών, αφού η ταινία διαρκεί δυόμισι ώρες (περισσότερο ή λιγότερο), έχω δει την ταινία με περισσότερο από μεγάλη ικανοποίηση «Watchmen«. Μια προσαρμογή (από τις πολλές που κυκλοφορούν σήμερα) ενός κόμικς με μεγάλη απήχηση στις ΗΠΑ.
Η ταινία, που δημιουργήθηκε υπό την έννοια του ολοκληρωτικού ρεαλισμού στην εικόνα, σπάει με τη μισθοδοσία μόνο όσον αφορά τους "ήρωες" και τους κακούς. Αφηγούμενος μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία των πρωταγωνιστών, παίρνει τον χρονικό παράγοντα και τον κοινωνικό ως καθοριστικούς παράγοντες μιας αχρησίας, ενός χαμένου χρόνου, μιας «γήρανσης» του όντος, μέχρι να ανακαλύψει ότι η ουσία δεν κοροϊδεύει ποτέ.
Το να θέτεις βαθιά ζητήματα, ως ανθρώπινο και ως ουσιαστικό, παρουσιάζεται μερικές φορές κάτω από τα πιο κραυγαλέα και πιο απλοϊκά σε άλλα. Όπως λίγες από τις ταινίες που μπορούν να προβληθούν σήμερα, αγγίζει θέματα υψηλής ανθρώπινης δέσμευσης, με την ωμότητα που καθορίζει το κόμικ. Το χρώμα του αίματος καταγράφεται στη μνήμη, καθώς και οι ακρωτηριασμοί που αποτελούν μέρος της θεαματικής ποίησης που διακρίνει την ταινία.
Beenμουν ενθουσιασμένος με αυτό που είδα, καθώς και με το να μπορώ να πω, δυνατά και με το ύψος που υπονοεί, ότι είναι κοντά στο υπέροχο στην έννοια, αν και οπτικά δεν το φτάνει. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτό το είδος σούπερ παραγωγών, πάντα υπάρχει κάτι που περισσεύει. Αλλά μπορώ να συγχωρήσω τις υπερβολές, τις υπερβολές. Αξιοσύστατος? Φυσικά, αγαπητοί αναγνώστες.