Λένε ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να ανανεωθείς ή να πεθάνεις. Και έτσι εφαρμόστηκε φέτος από το Φεστιβάλ κινηματογράφου 4 + 1, ποντάρετε ταυτόχρονα στις κινηματογραφικές αίθουσες και την επιλογή ροήςΤο Αυτή θα είναι η τρίτη έκδοση αυτού του φεστιβάλ, που διοργανώθηκε από το Fundación Mapfre, το οποίο θα έχει την υποστήριξη της ισπανικής πλατφόρμας Φιλμίν, ηλεκτρονική έδρα 4 + 1, η οποία θα προσφέρει την εκδήλωση μέσω Διαδικτύου.
Το φεστιβάλ, το οποίο θα μας καθηλώσει στη μεγάλη (ή μικρή) οθόνη, ξεκινά σήμερα και μέχρι τις 30 Νοεμβρίου μπορούμε να απολαύσουμε μεγάλο αριθμό τίτλων. Παρακάτω αναλύουμε εν συντομία το επίσημο τμήμα του φεστιβάλ.
- 4:44 Τελευταία μέρα στη Γη. Αυτή η ταινία, με πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe, μας παρουσιάζει τις τελευταίες μέρες στη γη ενός πολιτισμού που γνωρίζει ακριβώς πότε πρόκειται να φτάσει η αποκάλυψη. Μια βαθιά και έντονη ταινία που κάποιοι από εμάς είδαμε πέρυσι στο Syfy Show.
- Ζωή χωρίς αρχή. Παράγεται στο Χονγκ Κονγκ, είναι ένα οικονομικό θρίλερ ως παιχνίδι διηγήματος όπου φτηνοί γκάνγκστερ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την οικονομική κρίση που μας περιβάλλει. Μια άγρια μεταφορά για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
- Καμπαναριό. Μία από τις ταινίες που αναζητούν άλλη άποψη. Σε αυτή την περίπτωση το αντίστροφο της αγάπης, χρησιμοποιώντας την ευθραυστότητα ως σημαία και την εικονογραφία της ως συναισθηματική σκαλωσιά. Από το χέρι του Έβαν Γκλόντελ, είναι το απελπισμένο χρονικό μιας συντριβής, που προσπαθεί να διεκδικήσει τη θλίψη της αγάπης, της ζωής.
- Τέρι. Μια ηχογράφηση που επιδιώκει να δημιουργήσει στον θεατή ένα αίσθημα αδελφοσύνης και προσωπικής ανακάλυψης για το τι σημαίνει να ψάχνεις τον εαυτό σου μέσα στο γεγονός ότι νιώθεις διαφορετικός, στην οποία ξεχωρίζει η παρουσία του ηθοποιού John C. Reilly.
- Τρελό άλογο. Ένας κόσμος στον οποίο όλα συμβαίνουν γρήγορα, μια ταινία στην οποία ο συγγραφέας μας δίνει μια μελέτη για τη σύγχρονη ζωή, για την αναζήτηση του εξαιρετικού. Και το κάνει μπαίνοντας στο κλαμπ των Crazy Horse για δέκα εβδομάδες, έναν ναό της πολυπλοκότητας του αισθησιασμού και του σεξ.
- Η καθυστέρηση. Αυτή η ταινία της Ουρουγουάης εμβαθύνει σε ένα πολύπλοκο ζήτημα όπως η εγκατάλειψη και οι οικογενειακές δυσκολίες, μέσα από την ιστορία ενός νεαρού άνδρα που εγκαταλείπει τον πατέρα του σε ένα πάρκο επειδή δεν μπορεί να τον υποστηρίξει οικονομικά.
- Χώρα της Λήθης. Με επίκεντρο το 1986, συγκεκριμένα στο Τσερνομπίλ, στην αποκάλυψη που οδήγησε στην καταστροφή μιας χώρας που δεν ήταν ποτέ η ίδια ξανά. Ένα γενναίο έργο, ικανό να αποτυπώσει την ακριβή στιγμή κατά την οποία κατέρρευσε ο κόσμος, πριν και μετά από μια τραγωδία.
- Το Folie Almayer. Εμπνευσμένο από μια ομώνυμη ιστορία του Τζόζεφ Κόνραντ, μας μιλά για την κάπως περίπλοκη σχέση μεταξύ μιας κόρης και των γονιών της στη ζούγκλα της Μαλαισίας. Η ιστορία εγείρει την πολυπλοκότητα αυτού που κάποιοι αποκαλούν πατριωτισμό: Τι μας κάνει πραγματικά να ανήκουμε σε έναν τόπο, τη γεωγραφία ή την καταγωγή μας;
- Νανά. Μια παιδική ιστορία που, όπως όλοι οι άλλοι, είναι σκληρή και μαγική ταυτόχρονα. Η καμπίνα, το δάσος, ο λύκος κλπ. Η Νανά είναι ένα τετράχρονο κορίτσι που ζει σε αγροτικό περιβάλλον και αυτή η ταινία προσπαθεί να μεταφέρει μια άλλη άποψη της παιδικής ηλικίας. Η ελευθερία του πνεύματος και η σύλληψη που τροφοδοτεί τη Νανά είναι το κοινό νήμα αυτής της αφήγησης.
- Φωτογραφική μνήμη. Οι αναμνήσεις και οι εικόνες μπορούν να έχουν θεραπευτικό σκοπό και αυτό μπορούμε να βρούμε σε αυτήν την κασέτα. Ένας τρόπος να φτάσουμε και να μας κάνουν να θυμόμαστε ή να πιστεύουμε ότι τελικά η υποκειμενικότητα κάθε στιγμής είναι το μόνο πράγμα που μοιραζόμαστε.
- The Ballad Of Genesis and Lady Jaye. Μια καλλιτεχνική ματιά που προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα της αγάπης με ευαίσθητο και χιουμοριστικό τρόπο. Σε αυτή την ταινία, ένας πρωτοποριακός καλλιτέχνης αποφασίζει να κάνει χειρουργική επέμβαση για να μεταμορφωθεί στον άνθρωπο που αγαπά. Ένα εκπληκτικό, συναρπαστικό και μαγικό ντοκιμαντέρ.
- Καλοκαίρι. Την εποχή που όλα φαίνονται πιθανά, όταν τα όνειρα μοιάζουν περισσότερο από ποτέ προσιτά. Μια ιστορία που θυμάται τον Bradbury και τον Twain και επιβεβαιώνει ότι αν οι ιμπρεσιονιστές ζούσαν σήμερα, θα άλλαζαν τον τύπο εργασίας τους.
- Les Eclats (ma gueule, ma révolte, mon nom). Or τι είναι το ίδιο, «το πρόσωπό μου, η εξέγερσή μου, το όνομά μου», ή το περιεχόμενο της βίας των προσώπων που σώζονται από το κενό. Απεικονίζει, με έντονη πολιτική χροιά, τις ζωές λαθρομεταναστών που περιμένουν στο Καλαί την ευκαιρία τους να περάσουν το στενό στην Αγγλία. Μια σπασμωδική ταινία που δεν σε αφήνει αδιάφορο.
Περισσότερες πληροφορίες: Φεστιβάλ κινηματογράφου 4 + 1