Σε διάλογο με τον Άγγλο δημοσιογράφο Phil Hoad, Από την εφημερίδα Η Guardian, Γερμανός Τούρκος σκηνοθέτης Πίστη παρόμοια, πρόσφατα βραβευμένος στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία του Στην άλλη πλευρά, μιλά για τον κινηματογράφο του και τους μοναχικούς του χαρακτήρες που περνούν μέσα από μια παγκοσμιοποιημένη σκηνή.
Ο κινηματογράφος του 34χρονου σκηνοθέτη ταξιδεύει με καυτά θέματα, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί από την ταυτότητά του και από αμφιλεγόμενα συγκρούσεις που προκαλεί η μετανάστευση στην Ευρώπη. Μετά την επιτυχία του Ενάντια στον τοίχο, 2004, έγινε ένας από τους βασικούς φορείς του νέου τουρκικού κινηματογράφου, και Το ταλέντο του επιβεβαιώθηκε φέτος με την αναγνώριση στο φεστιβάλ των Καννών.
Σχετικά με το θέμα, Συγγενής σημειώσεις: «Δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα με την ετικέτα ταινιών μετανάστευσης. Νομίζω ότι ο όρος παγκοσμιοποίηση τον εξηγεί καλύτερα. Είναι ένας ηπειρωτικός διάλογος ».
Η ιστορία που αφηγείται Στην άλλη πλευρά Είναι εμπνευσμένο από ένα μακρύ ταξίδι ξηράς που Συγγενής κατασκευάστηκε το 2005 στη Μαύρη Θάλασσα: «Είχα διαβάσει στα χρονικά του Μπομπ Ντίλαν ότι η γιαγιά του τραγουδιστή ήταν από την Τραπεζούντα, κοντά στα σύνορα της Γεωργίας, και είπα στον εαυτό μου:« οι παππούδες μου είναι από εκεί ». Αν ο Ντίλαν ήταν από εκείνο το μέρος, έπρεπε να πάει να δει πώς είναι ».
Στην ταινία υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που είναι ο σύνδεσμος μεταξύ γενεών. Σχετικά με, Συγγενής λέει: «Είχα αγγίξει το θέμα στην προηγούμενη δουλειά μου, αλλά δεν το είχα αναπτύξει. Γονείς και παιδιά έχουν τις συγκρούσεις τους, και εδώ είμαι, έχω έναν πατέρα, αλλά ξαφνικά έχω επίσης ένα γιο και έρχομαι στη μέση, όπως μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας. Είμαι πάντα στη μέση.
«Οι ταινίες μου αρέσουν μόνο στην πρωτοπορία. Στην Τουρκία υπάρχουν 60 εκατομμύρια άνθρωποι και μια πρωτοπορία περίπου 200.000. Στη Γερμανία, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν μόνο δυόμισι εκατομμύρια. Τα περισσότερα από αυτά εγκαταστάθηκαν για οικονομικούς λόγους και για εργασία. Δεν προέρχονται από μορφωμένο υπόβαθρο, οπότε το κοινό για τις ταινίες μου είναι πιθανώς 2.000 ή 3.000 άτομα ». ο σκηνοθέτης τελειώνει με τον προβληματισμό.
Η συνέντευξη αναπαράχθηκε από την εφημερίδα Clarín, με μετάφραση Joaquín Ibarburu
πηγή: Clarín