Ο μεγάλος Γαλάτης καλλιτέχνης, μια από τις καλύτερες Γαλλίδες ηθοποιούς του σημερινού ευρωπαϊκού κινηματογράφου, χορηγείται αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα Clarín, εξαιτίας Παρίσι, μια ταινία που θα βγει στις αίθουσες της Αργεντινής τις επόμενες εβδομάδες.
Συνέντευξη του Ντιέγκο Πάπιτς, Δινύχτα έκανε λίγο στη μέση μιας πλήρους περιοδείας με τη χορευτική παρέα που ενσωματώνει, να μιλήστε για την καριέρα του, την απροθυμία του για τον κινηματογράφο του Χόλιγουντ, την πόλη που δίνει στην ταινία το όνομά της, τον ρόλο που έπρεπε να ενσαρκώσει, και φυσικά, Παρίσι, το έργο σε σκηνοθεσία Cédric Klapisch.
Τα καλύτερα μέρη της συνέντευξης, παρακάτω:
Πώς επιλέξατε αυτό το έργο;
Η αλήθεια είναι ότι τον σκηνοθέτη τον ξέρω από παλιά, είναι φίλος του Σαντιάγο Αμιγκορένα. Συναντηθήκαμε μια-δυο φορές τον προηγούμενο χρόνο και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να συνεργαστώ μαζί του, είπα ναι και μου έγραψε το σενάριο, με κάποιο τρόπο.
Γιατί γενικά είσαι πολύ επιλεκτικός...
Πρέπει να είναι ένα έργο στο οποίο θέλετε να πείτε ναι χωρίς να το σκεφτείτε. Αν η πρώτη μου αίσθηση είναι ναι, τότε αρχίζω να σκέφτομαι ότι αυτός ο ρόλος μου ανήκει κατά κάποιο τρόπο.
Πώς είναι αυτός ο ρόλος της Elise;
Όταν υποδύεσαι έναν χαρακτήρα, δεν θέλεις να το εξηγήσεις. Αν το ερμηνεύεις, είναι επειδή δεν μπορείς να του πεις λόγια. Αν όχι, θα ήσουν ο συγγραφέας, όχι ο ηθοποιός, με καταλαβαίνεις; Το ενδιαφέρον είναι στη σχέση του με τον αδερφό του, ο οποίος είναι κατά κάποιον τρόπο μια αχτίδα φωτός. Η Ελίζ δεν σκέφτεται τη δύσκολη ζωή ή τις μεγάλες ευθύνες, στο τέλος της ταινίας έχει όλη της τη ζωή στα χέρια της, και το γνωρίζει -αναλύει-. Από την αρχή μπορείς να δεις τη σκληρότητα της ζωής του, τα παιδιά, τους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην πόλη με αυτόν τον τρόπο και στο τέλος, με τον αδερφό του, συνειδητοποιεί πολλά πράγματα. Μου αρέσει ο συνδυασμός αυτών των δύο χαρακτήρων.
Το Παρίσι είναι πολύ παρόν. Τι αντιπροσωπεύει η πόλη για εσάς;
Η ιδέα που είχα για το Παρίσι όταν ήμουν έφηβος ήταν ότι ήταν η πόλη της τέχνης. Λατρεύω την τέχνη, οπότε κάθε φορά που ερχόμουν στο Παρίσι, μου άρεσε να πηγαίνω να βλέπω μουσεία, σινεμά, θέατρο. Πάντα διψούσα πολύ για τέτοιου είδους ζωή και έκφραση. Αργότερα, όταν ζεις στην πόλη είναι δύσκολο, ειδικά αν δεν έχεις πολλά χρήματα.
Σε ενοχλεί να πρέπει να το εξηγείς συνέχεια;
Η αλήθεια είναι. Δεν μου αρέσει να κάνω συνεντεύξεις σε συνεντεύξεις που έχω ήδη κάνει. Πολλές συνεντεύξεις λένε απλώς πράγματα όπως «διάβασα ότι είπες αυτό…» Και, λοιπόν, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να ανανεωθώ και να αλλάξω γνώμη και άλλα. Δεν μου αρέσει να κολλάω με μια ιδέα για το πώς πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είμαι ή τι σκέφτομαι. Μου έχει βαρεθεί αυτό, και μάλλον γι' αυτό έκανα μια κωμωδία στο Χόλιγουντ, οπότε δεν μπορούν να πουν ότι την απορρίπτω» (γέλια).
Εννοείς "Ντάνι, ένας τυχερός τύπος"...
Ναι, υπήρχε κάτι στο σενάριο που μου άρεσε. Είχα δει την πρώτη ταινία του Peter Hedges (April Fragments) και μου άρεσε πολύ. Ήταν μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά είχε κωμωδία, είχε… Δεν ξέρω, με πήρε, οπότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να συνεργαστώ μαζί της. Και είχα δίκιο, είναι πραγματικός σκηνοθέτης, δεν είναι ακριβώς το Χόλιγουντ. Είναι, αλλά έχει το δικό του στυλ, τον δικό του τρόπο να το κάνει.
Για να διαβάσετε την πλήρη σημείωση, κάντε κλικ εδώ
πηγή: Clarín