Η πολυβραβευμένη Αργεντινή ηθοποιός Η Inés Efrón διανύει μια σπουδαία στιγμή στην καριέρα της και δεν σταματούν να την καλούν για νέα έργα που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Η τελευταία ταινία που κυκλοφόρησε, με πολύ μικρή διαφορά The Fish Boy, είναι η ρομαντική κωμωδία Αγαπώντας τη μοναξιά, που βρίσκεται ήδη στους κινηματογράφους στην Αργεντινή.
Η Marina Zucchi, από την εφημερίδα Clarín, μίλησε αποκλειστικά με την Efrón, μια ντροπαλή νεαρή γυναίκα που απελευθερώνεται όταν ανάβει η κινηματογραφική κάμερα, παίρνει το καλύτερο από τον εαυτό του. Και είναι ότι στα 24 της, αυτή η μελαχρινή με τα πράσινα μάτια, εκπλήσσει με την καθημερινή της ηρεμία, που έρχεται σε αντίθεση με τους χαρακτήρες που υποδύεται για τη μεγάλη οθόνη.
Η Inés Efrón έπεσε στο κοινό για την αξιοσημείωτη δουλειά της στο XXYτου Lucia Puenzo, που του χάρισε διεθνή αναγνώριση από τους κριτικούς και μια χιονοστιβάδα συνεντεύξεων και εμφανίσεων στα μέσα ενημέρωσης. Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Λουτσία Πουένζο την κάλεσε ξανά να Το Αγόρι ishάρια, και αυτές τις μέρες έκανε πρεμιέρα η ταινία Αγαπώντας τη μοναξιά.
Σε όλο το σημείωμα η ηθοποιός Εκθέτει τη γνώμη του για τον οικείο-μινιμαλιστικό κινηματογράφο, για τη σχέση του με την τηλεόραση και τις αναμονές μεταξύ ταινίας και ταινίας.
Η συνέντευξη, παρακάτω:
Πώς πιστεύετε για τις ταινίες όπου δεν γίνονται μεγάλα πράγματα, εκείνες όπου η κάμερα κυνηγάει μικροσκοπικές ιστορίες;
Μου αρέσουν. Δεν έχω καμία προκατάληψη. Ίσως θα το έκανε η γιαγιά μου. Για παράδειγμα, μια φορά πήγε να με δει σε μια παράσταση με σβηστό φως όπου μετά βίας έβλεπες γραμμές και μου είπε: Ήταν όλα μαύρα! Και αυτό φάνηκε ενδιαφέρον σε άλλους. Αυτή είναι μια ταινία όπου σπουδαία πράγματα δεν συμβαίνουν. Δεν υπάρχουν πυροβολισμοί και ρίψεις βόμβας. Είναι σαν να βρίσκεις ήχο στη σιωπή.
Η στιγμή της προώθησης των ταινιών σας εξακολουθεί να σας κοστίζει φρίκη ή μάθατε να χειρίζεστε τη συστολή;
Πριν, πίστευα ότι με το να κάνω τον Τύπο και να δίνω τον εαυτό μου σε αυτό, ήμουν λιγότερο ηθοποιός. Τώρα συνειδητοποιώ ότι μπορώ να το κάνω, να παίξω και τέλος. Είμαι ντροπαλή, αλλά και πολύ αντίθετη. Αν πάω σε ένα μέρος όπου μπορεί να νιώθω άβολα μπορεί να αποτραβηχτώ πολύ, αλλά αν είμαι άνετος μπορεί να γίνω επεκτατική.
Είναι περίεργο που ακόμα δεν σε έχουν καλέσει από την τηλεόραση;
Όχι. Δεν θα υπάρχουν χαρτιά για μένα. Μια Γαλλίδα ηθοποιός μου είπε ότι ήταν απίστευτο εκεί μια ηθοποιός κινηματογράφου να κάνει τηλεόραση. Δεν το βλέπω έτσι. Αλλά δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν σπουδάζεις θέατρο στο μεταξύ και δεν κάνεις τηλεόραση. Όταν δεν κάνεις γυρίσματα, αυτό το χτύπημα δεν σε κάνει να απελπίζεσαι, το να μην έχεις έργο;
Λίγο. Νιώθω ότι η θεατρική μου σχολή είναι ζωή, αυτό που συμβαίνει με εμένα και τους ανθρώπους που συναντώ. Είμαι λίγη δράση, αλλά τα πράγματα δόξα τω Θεώ έρχονται σε μένα. Και μου συμβαίνει όταν δεν με καλεί κανείς να μην ξέρω αν είμαι ηθοποιός. Γι' αυτό λέω πάντα ότι η υποκριτική είναι καριέρα για μια ζωή. Έχοντας τόσο ελεύθερο χρόνο, μπορώ να γίνω δημιουργικός στη ζωή. Πώς είναι αυτό? Δουλεύω για να γίνει δημιουργική η καθημερινότητά μου ανάμεσα σε τόσα κενά. Γίνομαι δηλαδή δημιουργικός στο κενό της ζωής.
πηγή: Clarín