Προβολέας θέατρου είναι μια διδακτική ιστορία. Σε αυτό ο σκηνοθέτης εξηγεί πώς πρέπει να είναι η δημοσιογραφία. Και παρόλο που οι καταναλωτές των νέων μέσων ενημέρωσης μπορεί να μην γνωρίζουν πολύ καλά αν υπήρξε ποτέ πραγματική δημοσιογραφία, σίγουρα θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το μήνυμά της.
Ο ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τόμας Μακάρθι έχει πετύχει ένα κάστινγκ που θα μπορούσε να ζηλέψει οποιοσδήποτε από τους σημερινούς σκηνοθέτες με ηθοποιούς του ύψους του Mark Ruffalo, Michael Keaton, Rachel McAdams, Λιβ Σράιμπερ, Τζον Σλάτερ. Νομίζω ότι έχει πάει χαμένο και αυτό είναι κάτι που θα εξηγήσω αργότερα.
Το 2002, μια ομάδα ερευνητών δημοσιογράφων από το Boston Globe αποκάλυψε τα σκάνδαλα παιδοφιλίας που διέπραξαν για δεκαετίες ιερείς στη Μασαχουσέτη. Η δημοσίευση αυτών των γεγονότων, τα οποία η Αρχιεπισκοπή της Βοστώνης προσπάθησε να αποκρύψει, συγκλόνισε την Καθολική Εκκλησία ως θεσμό.
Όντας μια ταινία που έχει πολύ διάλογο και πληροφορίες, η ευθύνη πέφτει περισσότερο στις ερμηνείες, στους βασικούς χαρακτήρες. Και νομίζω ότι δεν τα έχουν δώσει όλα λόγω των λαθών στο σενάριο. Ο μόνος που νομίζω ότι έχει ξεκαθαρίσει τα διλήμματά του είναι ο Ruffalo με χαρακτήρα που του ταίριαζε σαν γάντι, αν και η ερμηνεία του δεν είναι χωρίς αξία. Νομίζω ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι πιο δραματική και αυτό είναι σενάριο. Και μόνο με αυτήν την αλλαγή θα είχαμε δει ένα από τα καλύτερα καστ τα τελευταία είκοσι χρόνια να παίζει έναν από τους καλύτερους ρόλους της ζωής του.
Αυτή είναι μια καλή ταινία που θα μπορούσε να ήταν αριστούργημα. Μία από τις ταινίες που καταλήγεις να βλέπεις όλα αυτά τα χρόνια επανειλημμένα. Το οποίο δεν είναι το ίδιο με μια καλή ταινία. Η μετάβαση από τη μια φάση στην άλλη θα είναι κάτι που μόνο λίγοι προνομιούχοι μπορούν να επιτύχουν. Στο τέλος της ημέρας, πρέπει επίσης να ευχαριστήσουμε τον σκηνοθέτη που ήταν πρωτότυπος στο θέμα, ατρόμητος, γενναίος και που μας υπενθύμισε τι είναι η πραγματική δημοσιογραφία. Αν το είχαμε ποτέ ξεκάθαρο.