Σε ένα δημόσιο ίδρυμα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Χιλής, που ονομάζεται Λύκειο 6 Andrés Bello, του οποίου η εκπαιδευτική περικοπή ήταν του τύπου ανθρωπιστής επιστήμοναςτου θρησκευτικού προσανατολισμού και εκεί που σπούδαζαν μόνο άντρες μαθητές, περνούσαν τις μέρες τους τρία απείθαρχα άτομα που δεν μπορούσαν να κάθονται ακίνητα στην τάξη: Ενοχλούσαν και διέκοπταν κάθε στιγμή και, παραδόξως, έπαιρναν πάντα καλούς βαθμούς.
Αλλά αυτοί οι τρεις έφηβοι που ήταν στο πρώτο έτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εκείνη την εποχή, δεν ήταν μόνοι σε αυτή την ανήσυχη επιθυμία να ενοχλήσουν και να αμφισβητήσουν, πολύ τυπικά για εκείνα τα νέα χρόνια: Δημιούργησαν ένα είδος «συμμορίας» με άλλους συμμαθητές τους που έφεραν από το κεφάλι σε ολόκληρη την αίθουσα και τους δασκάλους που δεν είχαν την τύχη να τους διδάξουν συχνά.
Είναι περίπου μέσα Μάρτιος de 1979, όταν ξεκίνησε η σχολική χρονιά, ότι αυτοί οι τρεις νεαροί με σκελετική κατασκευή γνωρίζονται μεταξύ τους. Μερικοί λένε ότι μόνο μια συνομιλία μεταξύ τους ήταν αρκετή για να γνωρίζουν ότι είχαν πολλά κοινά ενδιαφέροντα, σε σημείο που πρακτικά εκείνη τη στιγμή αποφάσισαν να ενώσουν τα πεπρωμένα τους και να προχωρήσουν με όλη την ενέργεια και την επιθυμία τους προς το άπιαστο αλλά πολύ ελκυστικό μονοπάτι της μουσικής.
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος Jorge González, Κλαούντιο Ναρέα y Μιγέλ Τάπια, θα βρουν άτομα με παρόμοια γούστα και ανησυχίες.
Λέγοντας και τελειωμένοι, θα συναντούσαν μερικά αδέλφια που έτυχε να είναι γείτονες Ναρέα: Rodrigo και varlvaro Beltrán και όλα θα αρχίσουν να διαμορφώνονται εκεί, γιατί ανάμεσα στις διαφορές και τις συμπτώσεις που υπήρχαν μεταξύ τους, μια κύρια ιδέα ξεχώρισε: Κάντε καλή μουσική...
Πολιτιστική Ανεξαρτησία
(Σέζαρ Πίντο)