Έχουμε ήδη παρουσιάσει εδώ το τρέιλερ και την ιστορία αυτής της ανατολίτικης ταινίας, της οποίας η ιδιαιτερότητα, ή το σημείο για το οποίο ξεχωρίζει, είναι να χειροκροτεί όρθιος και με ένα απέραντο χαμόγελο (μεταξύ απίστευτο και έκπληκτο) εξαιτίας αυτού που είδαμε.
Σε "Σοκολάτα«, Ο νεαρός πρωταγωνιστής, Ζεν, που υποδύθηκε Γιασνίν Βισισταντάντα, έχει μια πραγματικά αξιοζήλευτη σωματική επιδεξιότητα. Έχουμε συνηθίσει, όταν βλέπουμε ταινίες αυτού του είδους, ότι τα χτυπήματα, οι πτώσεις και οι χοροί στο καλό στυλ του Street Fighter, παράγονται περισσότερο μέσω κοψίματος μοντάζ παρά από την ποιότητα και την πραγματικότητα των αγώνων. Τώρα, αυτή η ταινία, που όχι μόνο αφήνει τη μοναδικότητα ενός είδους, αλλά παίζει και σε έναν περισσότερο από ενδιαφέρουσα υβριδισμό, προτείνει σκηνές μάχης που αποτυπώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από πλάνα σεκάνς. Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να δούμε, χωρίς καμία περικοπήΠώς πετά, πηδά, σταματά, χτυπάει, ενώ κυριολεκτικά σπάει το κεφάλι κάποιου, για να ανακτήσει την αρχική της στάση και δύναμη με μια ποιότητα και ζεστασιά που πραγματικά σε κάνει να χύσεις ένα δάκρυ.
Χωρίς να θέλω να χαλάσω το τέλος της ταινίας για κανέναν, ένα από τα τελευταία πλάνα σεκάνς, όπου αποτυπώνεται η πτώση του «ένας από τους κακούς», από τον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου, στο έδαφος και συγκρούεται με φωτεινές αφίσες. ενδιάμεσα, έμεινα περισσότερο από έκπληκτος. Γιατί ο άνθρωπος πραγματικά σώπασε! Και αυτά ήταν τα στοιχεία που παρακίνησαν την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Pinkaew, ο σκηνοθέτης, εμφανίστηκε τόσο με την ταινία του, όσο και με τη φυσική του παρουσία, είναι ότι επιλέχθηκε επίσης να προβληθεί, καθώς περνούσαν οι τίτλοι, όλα πίσω από τις σκηνές, όπου φαινόταν καθαρά πώς έγιναν οι σκηνές μάχης και πόσες πραγματικά ήρθαν με πιο σοβαρούς τραυματισμούς από τον αναμενόμενο.
Αυτό που με απογοήτευσε λίγο ήταν η απουσία της Pinkaew από την προβολή, μιας και ήταν αρραβωνιασμένη εδώ και λίγες μέρες, αλλά λόγω μιας πιο δυνατής μοίρας από οποιοδήποτε φεστιβάλ, έπρεπε να απουσιάζει η ίδια. Οι υπεύθυνοι της παρουσίασης της ταινίας ζήτησαν συγγνώμη για αυτό που συνέβη και εξηγώ ότι υπάρχουν πράγματα που πραγματικά τους ξεπερνούν και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ καλά.
Τώρα, και για να ολοκληρώσω, πρέπει να πω ότι η ιστορία είναι ένα όμορφο υβρίδιο πραγμάτων, χωρίς να βγαίνει από τη φόρμουλα της ταινίας καράτε. Με στοιχεία βαθιάς αγάπης, εκδίκησης και αξιοζήλευτων αγώνων, η πλοκή δεν αφήνει πολλά προς έκπληξη, ούτε αφήνει πολλά από τα αναμενόμενα. Νομίζω ότι αυτό που προστίθεται στην ταινία είναι οι δραματικοί πόροι που χρησιμοποιεί για να αφηγηθεί τον εαυτό της, καθώς και η αλήθεια στους αγώνες, που τόσο λίγο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Πέρα από αυτό, εξακολουθεί να είναι απλώς μια ταινία.