Από τους Μπαφίτσι, κριτική για "Ιρακινές ταινίες μικρού μήκους"

ιρακικός

Χθες έγινε η δεύτερη προβολή της ταινίας «Ιρακινές ταινίες μικρού μήκους«, Μια ταινία διάρκειας 90 λεπτών, χωρισμένη σε δύο μέρη σύμφωνα με το συγκεκριμένο θέμα που έχει δουλευτεί σε κάθε ημίχρονο. Η ταινία έχει γίνει από έναν Αργεντινό σκηνοθέτη, που ονομάζεται Μάουρο αντρίτσιΤο Είναι μια ταινία που, όπως είπε ο σκηνοθέτης κατά την παρουσίαση της ταινίας του, τελειώνει το ταξίδι της στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου της χώρας του, αφού έχει επισκεφθεί ήδη διάφορα ευρωπαϊκά και λατινικά φεστιβάλ πέρυσι.

Και πολύ ξεχώρισε σε όλο τον κόσμο, ως η πρώτη ταινία που έγινε με εικόνες ντοκιμαντέρ που βρέθηκαν και συγκεντρώθηκαν σε διάστημα τεσσάρων μηνών από τον Andrizzi, προέρχονται από ιστότοπους του Διαδικτύου και πρωτότυπα από τα χέρια και των δύο πλευρών του πολέμου στο ΙράκΤο Sameταν οι ίδιοι στρατιώτες, Αμερικανοί και Ιρακινοί, που κατέγραψαν τις εικόνες που συνθέτουν αυτήν την ταινία, έχοντας ρετουσαριστεί από τον σκηνοθέτη, φυσικά, για να δώσουν μια αίσθηση και μια σαφή άποψη στις ακολουθίες που επιτεύχθηκαν, προσθέτοντας μουσική που εντοπίζει και εντοπίζει με περισσότερο από ενάρετο τρόπο κάθε μία από τις εικόνες που παρατηρούνται σε όλη την ταινία.

Η απαίσια σκληρότητα είναι αυτό που μπορεί να δει κανείς όλη τη μιάμιση ώρα που διαρκεί η ταινία, χωρίς να αναδημιουργούνται σκηνές του τι θα μπορούσε ή θα μπορούσε να είναι ένας πόλεμος. Μάλλον, είναι εικόνες που καταγράφηκαν από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, που μας δείχνουν θραύσματα όπου απροσδόκητες εκρήξεις, βίαιοι θάνατοι και δύο πολύ ανταγωνιστικοί τρόποι να δούμε τον πόλεμο, μας οδηγούν σε ένα ιστορικό ταξίδι αυτού που, ακόμη και σήμερα, μπορεί να βιώσει κανείς στη Μέση Ανατολή. , αν και σε μικρότερη κλίμακα.

Ο Andrizzi μίλησε για την ταινία και παρουσίασε τη δουλειά του ως δική του ανάγκη να μιλήσει ενάντια στις αδικίες που παρατηρούσε στην πολεμική κατάσταση που μέχρι πρόσφατα λάμβανε χώρα στο Ιράκ. Και τόνισε επίσης τις μεγάλες διαφορές που μπορούσε να βρει μεταξύ της αμερικανικής και της ιρακινής εικόνας. Και είναι ότι στα δευτερόλεπτα, υπάρχει ένας απίστευτος χειρισμός σασπένς, δεδομένου ότι οι στρατιώτες παραμένουν κρυμμένοι και περιμένουν, αφού έχουν υπολογίσει πολύ καλά τις επιθέσεις και τις άμυνές τους. Αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους με υπομονή και με πολύ βαθιά αγάπη για τον Αλλάχ (επαναλαμβάνουν συνεχώς «ο Αλλάχ είναι μεγάλος«). Στον ριζοσπαστισμό του, τον οποίο ο σκηνοθέτης είπε ότι δεν συμμεριζόταν, οι Ιρακινοί στρατιώτες δίνουν τη ζωή τους για την προστασία της γης και των δικαιωμάτων τους, και αυτό ήταν που παρακίνησε περισσότερο τον Andrizzi από εκεί. Από την άλλη, οι Αμερικανοί στρατιώτες δείχνουν, στις εικόνες τους, έναν συνεχή αυτοσχεδιασμό στους τρόπους επίθεσης, περισσότερο από τους αμυντικούς. Ποτέ δεν ξέρουν πού θα τους χτυπήσει μια βόμβα, μια σφαίρα, μια αιφνιδιαστική επίθεση οποιουδήποτε είδους. Ταυτόχρονα είναι πιο κοροϊδευτικοί στα επιτεύγματά τους. Και είναι ότι στο πρώτο μέρος της ταινίας μπορείτε να δείτε ένα «βίντεο κλιπ»Πραγματοποιήθηκε από αμερικανούς στρατιώτες σε έναν από τους οικισμούς τους, όπου ένας από αυτούς περπάτησε στους διαφορετικούς χώρους της τοποθεσίας, με επικεφαλής μια κάμερα, και η μουσική έπαιζε στο βάθος. Και αυτό που είναι περίεργο, πέρα ​​από αυτό, είναι η σχέση του με την πραγματικότητα και με τη θρησκεία. Δεδομένου ότι, σε αντίθεση με αυτό που προφέρουν συνεχώς οι Ιρακινοί στρατιώτες και είναι ευγνώμονες για αυτό, οι στρατιώτες των ΗΠΑ προσεύχονται στον Θεό να τους παρακαλέσει να τους βγάλει ζωντανούς από αυτή τη χώρα, από αυτόν τον πόλεμο. Οι συνεχώς παρούσες γκρίνιες τους θυμίζουν περισσότερο κάλεσμα για βοήθεια, σαν να ένιωθαν πρωταγωνιστές του α πραγματική ταινία τρόμου του Χόλιγουντ.

Αυτό όμως που ο σκηνοθέτης ήθελε να επισημάνει περισσότερο όταν μιλούσε για την ταινία του ήταν το γεγονός ότι, αν και δεν υπάρχει πολύ στις εικόνες, αυτό που σημαίνει περισσότερο στην ταινία είναι το εκτός γηπέδου, συνεχώς παρόν στη συνείδηση ​​του θεατή, ότι υπάρχει κοινωνία, υπάρχει λαός, υπάρχει αθώους γύρω από αυτόν τον αιματηρό πόλεμο που αναπτύσσεται χωρίς ανακωχή, χωρίς ειρήνη. Και αυτός είναι ο λόγος που στην αρχή κάθε μέρους, παρουσιάζει με λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο μια εξήγηση για τα γεγονότα, για τα υλικά και για τους αθώους που δεν είναι παρά θύματα σε έναν πόλεμο που φαίνεται, συνεχώς, να είναι πραγματοποιείται χωρίς θεμέλιο.

Πραγματικά, μια δουλειά που, παρά την κουραστική που μπορεί να προκαλέσει η βραδύτητα κάποιων εικόνων, αξίζει να τη δείτε. Και είναι ότι αυτή η ταινία είναι πιθανότατα αυτή που ανοίγει μια σειρά νέων ειδών, τα οποία κάνουν χρήση των νέων τεχνολογιών.


Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει

Αφήστε το σχόλιό σας

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*

*

  1. Υπεύθυνος για τα δεδομένα: Miguel Ángel Gatón
  2. Σκοπός των δεδομένων: Έλεγχος SPAM, διαχείριση σχολίων.
  3. Νομιμοποίηση: Η συγκατάθεσή σας
  4. Κοινοποίηση των δεδομένων: Τα δεδομένα δεν θα κοινοποιούνται σε τρίτους, εκτός από νομική υποχρέωση.
  5. Αποθήκευση δεδομένων: Βάση δεδομένων που φιλοξενείται από τα δίκτυα Occentus (ΕΕ)
  6. Δικαιώματα: Ανά πάσα στιγμή μπορείτε να περιορίσετε, να ανακτήσετε και να διαγράψετε τις πληροφορίες σας.