U čileanskoj javnoj instituciji srednjeg obrazovanja, tzv Licej 6 Andrés Bello, čiji je obrazovni dio bio tog tipa humanistički naučnik, u vjerskog opredjeljenja i tamo gdje su učili samo studenti muškog pola, troje nepokornih pojedinaca provodilo je dane koji nisu mogli mirno sjediti na času: Dosadili su im i prekidali ih u svakom trenutku i, paradoksalno, uvijek dobili dobre ocjene.
Ali ovo troje adolescenata koji su u to vrijeme bili na prvoj godini srednjeg obrazovanja, nisu bili sami u ovoj nemirnoj želji da dosađuju i postavljaju pitanja, vrlo tipičnoj za te mlade godine: Formirali su neku vrstu "bande" s drugim kolegama iz razreda koje su doveli od glave do cijele sobe i učiteljima koji nisu imali sreće da ih često poučavaju.
To je otprilike u marš de 1979, kada je počela školska godina, da se ova tri mladića skeletne građe poznaju. Neki kažu da je samo razgovor među njima bio dovoljan da znaju da imaju mnogo zajedničkih interesa, do te mjere da su praktično u tom trenutku odlučili ujediniti svoje sudbine i krenuti svom snagom i željom prema nedostižnom, ali vrlo privlačnom putu muzike.
Nije dugo trajalo Jorge González, Claudio Narea y Miguel Tapia, pronaći će ljude sličnog ukusa i brige.
Rečeno i gotovo, sreli bi par braće koji su im bili komšije mučnina: Rodrigo i Álvaro Beltrán i tamo bi se sve počelo oblikovati, jer se među razlikama i slučajnostima koje su postojale među njima istaknula glavna ideja: Pravite dobru muziku...
Kulturna nezavisnost
(Cesar Pinto)